Wciąż wspinam się...

 

Wyżej nasze piękne, polskie, grudniowe morze. Zimno, ale za to słonecznie i pięknie. I nietłoczno. Można pooddychać szczęściem. Przywołując te wspomnienia - również.

Niżej wrześniowe Tatry, nasze cudowne, polskie góry.  Aż grzech nie przysiąść na rozgrzanej słońcem trawie. I zachwycić się widokiem.

I jest w tym szaleństwie jakaś metoda. Odwiedzić góry końcówką lata, a morze początkiem zimy. Unika się tłumów. I mają te miejsca całkiem inny urok "poza sezonem". A może dopiero wtedy mają prawdziwy urok, bez tej całej turystycznej otoczki.

To tylko część wspomnień z minionego roku, ale myślę, że to te najważniejsze, zapadną mi na dłuuugo w pamięci i zawsze będę miło do nich wracać. Chwile wytchnienia, szczęścia, spokoju. Za każdym razem mijające zbyt szybko. A chciałoby się zatrzymać czas...

Nie ma co dłużej użalać się nad sobą. Łatwo jest siedzieć z założonymi rękami i narzekać na los, na to co nam się przydarza. A przecież jesteśmy twórcami, nie obserwatorami. Choć łatwiej jest jedynie obserwować. Ale chcąc innej rzeczywistości niż dotychczas, trzeba zacząć działać w tym kierunku!

Chcąc pokonać swoją słabość, jaką jest lenistwo i słaba organizacja czasu, postanowiłam po 3 latach wrócić do treningów. Ćwiczyłam w międzyczasie w różnoraki sposób, ale tych konkretnych treningów nie robiłam od bardzo dawna. Myślałam, że dam radę, że przecież to trening dla początkujących i na pewno pójdzie gładko. Ale myliłam się. Części ćwiczeń nawet nie byłam w stanie zrobić. Ale nie zniechęcam się. 

Może wraz ze słabymi mięśniami poprawię też moją słabą psychikę. Chęci są! Teraz jeszcze potrzeba wytrwałości, systematyczności i zaangażowania! Rzucam sobie wyzwanie! Nie tylko dla efektów wizualnych, ale głównie po to, żeby pokazać sobie, że jak chcę, to potrafię, że jestem wytrwała, silna i pokonuję swoje słabości. Że to ja kieruję swoim życiem, a nie ono mną. Droga nie będzie lekka, ale satysfakcja jest gwarantowana! Kto by się cieszył z osiągnięcia łatwych i prostych rzeczy? Każdy, nawet najmniejszy krok będzie przybliżał do celu.

Nie jestem silna. Nie jestem pewna ani siebie, ani tego co mnie otacza. Ale jeszcze będę!

"Któryś już rok wciąż wspinam się
Znowu szczyt przesłonił mi biały tuman gęstej mgły

Raz po raz mocuję się, z myślą dokuczliwą,
że z grani już nie dojrzę Cię...
Kiedy rozbłyśnie dzień ja doliną, 

Górą pójdziesz do mnie Ty
Będę Cię wołać ptaków głosem, wiatru szumem...
Znowu wstał lodowaty świt i któryś raz przeszkodził mi

W drodze na kolejny szczyt
Góry mi obietnicą, że kiedy znów zagubię się 

Z grani będę widzieć Cię..."